آرامش بهاری

اسمم را گذاشته ام منتظر 

اما زمانی که دفتر انتظارم را ورق میزنی 

می بینی؛ 

فضای مجازی را بیشتر از امامم میشناسم 

حتی گاهی صبح آفتاب نزده آنها را چک می کنم

اما عهدم را نه...

وای بر من.....

یکی از مهمترین وظایف منتظران در دوران غیبت که در روایات اسلامی به عنوان

یک عبادت از آن یاد شده است، "انتظار" است.

منتظر، همانند کسی است که در شبی طولانی، خسته از ظلمت و تیرگی،

چشم به افق دوخته و طلوع خورشید را آرزو می کند.

و همچون کسی است که در حین بالا رفتن از کوهی، پایش لغزیده،

دست به سنگی می گیرد و کمک دهنده ای را فریاد می کند.

منتظر همانند کسی است که در کنار بستر بیماری عزیز نشسته، و چشم انتظار طبیبی درد آشناست

و ورود او را لحظه شماری می کند که طبیبش از راه رسد و او و همچنین بیمار او را از غم و اندوه نجات و خلاصی بخشد.

احادیث زیادی درباره انتظار وارد شده است که از باب نمونه به یک مورد اشاره می نماییم:

رسول خدا (ص) می فرماید:

"اِنتِظارُ الفَرَجِ بِالصَّبرِ عِبادَةُ"

یعنی: صبورانه در انتظار فرج بودن عبادت است

"فریاد رس درماندگان"

یکی از القاب ویژه و زیبای حضرت مهدی (عج) کلمه "الغوث" است.

در بخش پایانی دعای "الهی عَظُمَ البَلاء" آمده است:

یَا مَولایَ یا صاحِبَ الزَّمان اَلغَوثَ اَلغوثَ اَلغوثَ اَدرِکنِی اَدرِکنِی اَدرِکنِی؛

ای مولای من، ای صاحب الزمان، به فریادم برس، به فریادم برس،

به فریادم برس! مرا دریاب، مرا دریاب، مرا دریاب!

زیارت آل یاسین از ناحیه مقدس حضرت مهدی (ع) به ما رسیده است.

واسطه آوردنش هم محمد حمیری است. مرحوم علامه طبرسی آن را در "احتجاج" نقل کرده است.

حضرت ولی عصر(ع) فرمودند: هرگاه دوستان ما می خواهند به واسطه ما متوجه خدا شوند

و هرگاه می خواهند به ما متوجه شوند و با ما حرف بزنند، این زیارت را بخوانند.

در زیارت آل یاسین آمده است:

اَسَّلامُ عَلَیکَ اَیُّهَا العَلَمُ المَنصُوبُ وَالعِلمُ المَصبُوب وَ الغَوث وَ الرَّحمَةُ الوَاسِعَةُ وَعدا غَیرَ مَکذُوب؛

سلام ما بر تو ای پرچم افراشته امامت، و ای علم و حکمت موهوب حق،

و ای پناه خلق و رحمت گسترده. الهی برتمام عالمیان که ابدا خلاف نخواهد گشت!

در این فراز از زیارت، چهار لقب برای حضرت عنوان شدع است. یکی ازآن القاب "الغوث" است.

سلام بر تو ای غوث و فریاد رس درماندگان، ای فریاد رس بییچارگان!

تو ای صفای ضمیرم! چرا نمی آیی؟

چرا بهانه نگیرم؟ چرا نمی آیی؟

اگر حجاب ظهورت وجود تار من است

خدا کند که بمیرم! چرا نمی آیی؟

تو امر کن سر خود را بدست می گیرم

ببین چقدر دلیرم چرا نمی آیی؟

میان خلقت من با گل تو رابطه ای است

من از تراب غدیرم، چرا نمی آیی؟

هوای دیدن سرداب غیبتت دارم

به این رواق اسیرم، چرا نمی آیی؟.